“Sik yahmene kok wis mapan?”
Sik ditakoni ora nyauri, malah mbenako slimut.
“Lara ta awakmu?”
Ora nyauri, Wiji mung obah sithik.
“Sumuke koyok ngene kok slimutan.”
“Rame ae, ngantuk aku.”
Kesel dijak omong ae padahal wis ngantuk, Wiji akhire nyauri.
“Woo, tak pikir wis semaput iku mau. Sik iso nyauri tibake.”
Diman sing gemes, ora mandeg malah nerusno lek nggodani bojone. Durung ngantuk ning bature wis merem, Diman akhire melu mapan. Mulane wong lanang iku kate nggodani bojone maneh, ning ndelok raine bojone sing wis tenang, angler, akhire Diman mung meneng karo njajal melu merem.
Turu gasik, tangi yo gasik, iku Wiji. Diman sing turu gasik mung mergo melu-melu tangine pancet luwih awan, masio yo ora awan-awan nemen.
“Sik yahmene, mbok engko ae.”
Ndelok bojone isuk-isuk wis umek, Diman sing sik ngantuk gatel komentar pas bojone mberesi kamar.
“Isuk opo, wis padang ngene,” saure Wiji.
Wiji ki jenis uwong sik ora iso merem lek ono srengenge. Srengenge angslup, yo melu angslup alias ndang turu.
“Kewaregen ta wingi sore?”
“Heh?”
“Turu koyo wong mati. Gak obah blas.”
Iki ngunu kedadean pas Wiji karo Diman sik anyaran omah-omah. Wong loro iku durung apal kebiasan pasangane, sik mulai blajar.
“Turu yo meneng ae, turu obah opo kate umbah-umbah,” saure Wiji.
“Yo obah sithik, ambegan-ambegan opo ngorok.”
“Iku lak sampeyan. Turu umek ae.”
“Loh, kok awakmu ngerti?”
“Yo ngerti wong turu nang sandinge,” saure Wiji.
Lek Wiji turune anteng, Diman lek turu metisil. Umek ae.
“Brarti lek bengi nglilir?”
“Kadang. Kan yo kroso lek sampeyan obah ae.”
“Woo yo jelas iku hehehe…”
Wiji nyawang bojone sing malah cengengesan ora jelas.
“Lek ngantuk nesu, luwe yo nesu. Turu koyok wong mati. “
“Yo bahno. Lha kate lapo yoan bengi-bengi metisil. Wong sedinoan yo wis ngurus omah.”
“Wong obah sithik kroso, onok gempa kok meneng ae.”
“Sopo?”
“Sopo maneh, yo awakmu.”
“Lha kapan gempa?”
Lek ono suwara sithik ae Wiji ki gampang tangi, ning ono gempa sing banter malah ora obah, ora kroso. Kebiasane Wiji turu gasik wis kaet jaman cilik. Wis rabi, saiki wis nduwe anak ora malih. Lek wis jam pitu, mari azan Isya’ matane rasane mesti abot.
Untunge sisan anake, Tomin, gampang turu sisan. Pokok wis wareg ngombe susu, ditunggoni emake diluk yo langsung merem. Diman dhewe sing biyen jama joko seneng begadang, sakjoke rabi karo WIji rodo iso turu gasik.
“Lha kok sepi? Bojo karo anakmu nang ndi?”
Bengi iki Diman ketamon tonggone, Wawan.
“Kae nang kamar.”
“Turu?”
“Ho oh.”
“Yahmene ki wis turu? Lak sik jam wolu iki, gurung onok malahan.”
“Ho oh.”
“Lara ta?”
“Gak. Ancen wayahe turu.”
Ora penak karo saurane, Diman langsung nambahi.
“Maksude anak bojoku. Kae gak iso turu bengi. Lek wis ngeloni anake yo bablas merem.”
“Sumuke koyok ngene padahal. Ben dino ngene?”
“Ho oh, ancen ngunu.”
“Koen lak nganggur dhewe hehehe…”
Diman nyawang koncone iku. Ora nangekno bojone, Diman nggawekno kopi dhewe dingge tamune.
“Yo bengi, kate lapo lek gak turu. Lha iki mau onok urusan opo?” takone Diman.
Mari nyruput kopine, Wawan neleh gelas nang nduwur mejo.
“Ouh iyo, sampek lali. Iki lho, kate njaluk tulung. Aku dhewe yo dijaluki tulung, ning bingung gurung oleh uwong.”
Rupane Wawan malih serius. Wong lanang sing gaweane dadi guru nang SD iku ngempakno rokoke.
“Koen lak ngerti Dewi?”
“Anake Lik Mah?”
“Ho oh. Wingi lak mari tukaran karo emake. Iki areke minggat.”
“Lah, mosok? Wingi ketoke kaet nontok areke aku. Malah nyopo pas lewat bengkel.”
“Lha ho oh, wingi iku minggate.”
Diman mikir. Wingi awan Dewi, anake Lik Mah, lewat nggon kerjone. Ora lewat thok, Dewi yo nyopo Diman.
“Trus?”
“Iki kan emak bapake nggoleki. Wis ditakokno nang konco-koncone ning gak onok sing ngerti. Mbuh asline ngerti ning gak gelem ngandani. Arek saiki lak ngerti dhewe, nakal-nakal. Koncone koyok ngunu gak diomongi malah diewangi.”
“Wis lapor gurune?”
“Wis telpon. Iki lak sekolah tutup, maksude gurune gak nang sekolahan terus. Yo jare diewangi nakokno, melu nggoleki.”
Diman manthuk-manthuk. Wawan sik dulur adohe Lik Mah, pantes lek wong lanang iku melu bingung ngoleki ponakane.
“Iki mau onok sing ngomong, ndelok Dewi karo Arif…”
“Heh?”
“Mulane iku aku rene, be’e awakmu ngerti.”
Lek Dewi nakal, kerep tukaran karo emake, kabeh uwong wis ngerti. Nakale arek enom, seneng dolan, wong ancen lagi umur seneng-senenge golek konco. Arif dhewe masio ora iso diomong wong anteng, ning luwih tuwek. Wis tahu rabi lan nduwe pacar. Mikirno Arif minggat karo Dewi kok koyone ora mungkin.
“Iki mung golek informasi, Man. Jenenge usaha, be’e koen ngerti. Kae emake nangis ae. Masio kerep tukaran kan yo anake dhewe.”
“Ho oh, paham. Iki mau Arif gak mlebu, pamit kate nang ndi ngunu. Awan pas Dewi lewat bengkel mau aku ndeloke dhewe, nggowo tas cilik, slempang. Tak pikir yo kate dolen.”
“Iyo. Gak nggowo opo-opo areke. Mung HP karo dompete, mbuh isine onok gak.”
“Pacare?”
“Yo iku. De’e lek lungo kan mesti mlaku nang ngarep gang, dadi emake gak ngerti lungone karo sopo. Mulih yo mesti bengi-bengi, ngluthus ae.”
“Koncone sekolah yo gak ngerti?”
“Iku mau sih onok sing disebut, ning pas tak takoni yo gak ngerti Dewi nang ndi. Areke tak parani iku mau wisan, nang omah.”
“Lha trus tekan Arif mau yok opo critane?”
“Iku mau jare onok sing ndelok Arif mbonceng Dewi.”
Diman sing sedinoan ora ketemu Arif bingung. Wong lanang iku njupuk handphone.
“Ancen paling apik ki tura-turu ae. Kerjo kesel, turu. Sekolah kesel trus turu. Melek ae nganti bengi nggarai mikir aneh-aneh, malah ngrepoti uwong,” omonge Wawan lirih.
***
Wong Edan Suroboyo 