Apakah kau pura-pura lupa?
Tolong, katakan sejujurnya
…
“Pak.”
“Lapo?”
“Lek misale aku gak onok ngunu, pirang suwi lekmu lali?
“Heh?”
“Misale ngunu lho, aku gak onok sampeyan sedihe pirang suwi?”
Isuk-isuk mari adus Diman ditakoni bojone sing lagi resik-resik kamar. Ngipi opo mau bengi, batine Diman. Pertanyaan jebakan ngene iki ora dijawab ngko salah, dijawab yo ora ono penere.
“Yo rodok suwi.”
“Rodok suwi ki sepiro? Pirang dina, pirang minggu, opo pirang sasi. Opo pirang jam?”
Kan, batine Diman maneh. Isuk-isuk wis aneh-aneh. Diman ora langsung njawab, wong lanang iku njupuk klambi nang lemari.
Kau terlalu cepat melupakan aku
Tak sadarkah kau melukai hatiku?
…
Iki. Diman sing sik mikir kate nyauri opo nang bojone wis mulai dong. Mesti mergo lagu iki, batine Diman. Lagu sing judule Terlalu Cepat, dinyanyekno Isqia Hijri, iku lagi diputer nang HP-ne bojone.
“Sampeyan nangis gak?”
“Yo nangis lah.”
Diman nyandak sisir. Rambute sing teles disisiri karo nyawang koco nang lemari ngarepe.
“Pirang suwi?”
Kan. Ora ono enteke iki ngko.
“Mbok lagune sik apik. Isuk-isuk ki lagune sing semangat, cek lek kerjo melu semangat.”
Ora nyauri bojone, Diman malah protes karo lagu sing lagi diputer bojone. Wiji sing ora oleh sauran akhire mung nyebek. Dicandak HP-ne trus diganti lagune.
“Why can’t you hold me in the street?
Why can’t I kiss you on the dancefloor?
I wish that it could be like that…”
Ora mung ngrungokno, Wiji melu bengok-bengok. Ora ngerti lagu sing diputer bojone, Diman metu kamar. Wong lanang iku wis siap kate budal kerjo.
“Pak, aku ngko awan tilik bayi. Be’e sampeyan mulih, maeme nang nggon biasane yo.”
“Ho oh.”
Koncone sekolah Wiji mari bayen. Wis janjian, awan Wiji tilik karo koncone liyane ketemuan nang terminal.
“Lapo, ojo sedih ngunu, sakno bayimu?”
Nang omahe koncone, teko-teko malah ditangisi. Koncone Wiji sing jenenge Rahmi iku seneng ono koncone sing niliki. Rahmi manggon nang omahe moro tuwane karo bojone.
“Gak popo, aku seneng awakmu podho rene.”
“Wis, gak popo. Anak pertama biasa ngunu. Aku ae sing wis pindo yo sok sik ngunu,” Dewi sing ngomong.
Rahmi nyawang lawang kamare. Wong wedok iku ndelok, wedi lek ono wong liyo.
“Wis ngombe jamu, dipijet barang, ning gak gelem metu.”
“Wis njajal godhong-godhongan?” takone Dewi.
“Uwis. Ben dino koyok wedhus aku.”
Wiji paham. Koncone iku lagi sedih mergo susune ora iso metu lancar. Nang kasure, anake koncone lagi turu. Sebelahe ono botol susu.
“Ojo dipikir nemen-nemen, dilemesno ae,” ganti Wiji sing ngomong.
“Pinginku yo ngunu, ning…angel,” saure Rahmi karo clingak-clinguk.
Rahmi ora nerusno omongane. Wiji karo Dewi paham.
“Gak popo, podho ae. Sing penting diopeni nggenah. Lek metu yo disusoni, lek gak yo kate yok opo maneh. Anakku sing nomer loro yo mung nyusu telung sasi, lha yok opo maneh wong kudu balik kerjo.”
“Tomin gak melu, Ji?”
“Gak, nang Mbahe. Tomin kae rodok suwi, yo alhamdulillah ancen pas lancar. Ning aku biyen yo gak blas nyusu Emak. Sedino ae gak.”
“Mosok?”
“Ho oh. Gak metu blas. Wis diapak-apakno gak onok. Dadi kaet ceprot aku yo ngombe susu botol.”
“Nah, nyatane Wiji yo sehat. Seger ngene malah, kenes…”
“Halah, opo ae. Iyo, gak popo. Arek lak sing penting diusahakan, opo ae sing apik. Akeh dalane,” omonge Wiji nang Rahmi.
“Aku yo mikire ngunu. Ning lek krungu ben dino kan yo lara ati…”
“Hmmm…yo wis sing sabar sik. Mugo-mugo ndang oleh rejeki. Saiki sing penting sehat kabeh.”
Wong wedok telu iku akhire crito-crito tekan ngendi-ngendi, jaman sekolah.
“Awakmu sik tau ketemu Mas kae, Ji?”
“Mas sopo?”
“Halah, sing tukang ndandani TV kae lho hahaha…”
“Asem. Gak,” saure Wiji karo isin.
“Wingi aku ketemu. Tibake Mas iku koncone bojoku. Sempit yo dunyo iki hehehe,” omonge Rahmi sing wis iso mulai ngguyu.
“Ojo aneh-aneh, Ji.”
Dewi sing paling tuwo ngelingno.
“Gak, Mbak. Lha lapo sih, jaman lawas iku.”
“Mbak, dimaem lho jajane.”
Lagi enak ngobrol, moro tuwane Rahmi mlebu nang kamar.
“Nggih, Bu,” saure Wiji karo Dewi bareng.
“Lha iyo, wis dijamoni mbarang-mbarang kok gak metu susune. Malih dadi anak sapi saiki, nyusu botol.”
Rahmi meneng. Wiji karo Dewi mesem sithik.
“Nggih mboten nopo-nopo, sing penting sehat,” saure Dewi.
“Ho oh, ning susu saiki larange gak umum. Wis jan, tobat,” omonge moro tuwane Rahmi maneh.
Rahmi sing mau wis iso ngguyu malih sedih maneh krungu omongane moro tuwane. Ora kerjo, mung ngandalno bojone, rasane ora penak.
“Lha mbak e siji iki sopo, kok rung tau tumun?”
“Kulo Wiji, rencange Rahmi sekolah riyin.”
“Wis nduwe anak, Mbak?”
“Sampun, setunggal.”
“Woh, gak ketok. Sik koyok prawan,” omonge moro tuwane Rahmi.
“Lha kulo niki nggih anake sapi, riyen mboten nyusu Emak. Mboten medal susune nggihan,” omonge Wiji.
“Mosok tho?”
“Inggih, saestu,” saure Wiji maneh.
“Jajane dimaem, iku mimike.”
Embuh isin opo ono sing kate dilakoni, moro tuwane Rahmi ngalih. Nang kamar, Dewi karo Rahmi mesem.
“Lek mantune koyok awakmu mesti seneng, Ji. Ayu, seger. Aku ki dicacati ae, jare kekuron lah, males lah.”
“Lha iku rung tau eruh lek aku pas mangan, lek eruh lak gilo,” saure Wiji lirih, wedi lek krungu moro tuwane Rahmi.
Dewi sing krungu saurane Wiji langsung ngguyu banter.
“Anake sapi yo pangane akeh, glonggongan kok ya.”
Wong telu iku akhire ngguyu bareng.
Wong Edan Suroboyo 
nik susu ngene njuk kelingan pagagan
LikeLike
Wes tekan kene ae wong siji iki -_-
LikeLike