“Kok awakmu suwi gak ketok, Ji, nang ndi ae?”
Wiji sing lagek numpak sepeda nang embong dibengoki tonggo sebelah gang omahe. Wong wedok iku langsung ngendekno lek mancal sepedae. Sing mbengoki jenenge Yu Mi.
“Kate nang ndi?”
“Tuku lawuh, Yu.”
“Lha iyo, kok suwi men gak ketok awakmu. Mari lungo ta?”
“Mosok sih, Yu. Aku nang omah kok. Ancen gak metu-metu sih, wong sik pandemi.”
“Halah, pandemi opo. Delok kae wes podho rame.”
“Saiki lak an.”
“Gak, kaet wingi-wingi yo ngene kok. Temenan gak mari lungo ta awakmu?”
“Enggak, ndok omah aku.”
“Oalah, yo aku sing gak eruh berarti. Lha iki kate nang ndi?”
“Iki Tomin njaluk soto. Kate tak tukokno soto pojokan kono.”
“Sotone Cak Di ta? Ruame lho kono. Yo ancen murah sih, ning lek jareku yo gak patio enak. Biasa.”
“Ho oh, Yu. Golek sing cedek ae. Ngenteni sing lewat yo yahmene gurung onok.”
Wiji pamit. Wong wedok iku nerusno lek nyepeda nang warung soto. Bener omonge Yu Mi, warunge Cak Di wis rame. Warung soto iki sing paling cedek omah, sing buka paling isuk. Biasane yo ono sing lewat ider ning Tomin ora kanten, njaluk ndang ditukokno. Nang warung sing tuku mangan nang nggon podho lungguh, sing mbungkus ketok ngadeg antri.
Wiji njagang sepedae trus melu antrian. Kiro-kiro ono wong sepuluhan. Lumayan batine. Mari Wiji ngantri nang mburine ono wong tuku teko. Wong wedok umur rong puluhan nggendong arek cilik umur telung taunan. Ora koyo Wiji sing antri, wong wedok iku langsung maju nyedek nggon bakule. Nang njero ati Wiji mbatin, lho opo ora melu antri. Wiji nyawang wong wedok iku, sing disawang meneng ae nang samping wong antri sing wis ngarep dewe.
Batine Wiji bek. Maksude iku kate ndusel ora melu antri, dheweke takok nang awake dewe. Wiji nyawang maneh wong wedok sing ora antri nang mburi iku. Sing disawang nyawang balik trus nyawang nggon liyo. Rasane kudu nesu, ning Wiji ngempet. Dudu modele Wiji lek gawe rame-rame, masio dheweke yo gelo kok ono wong sing sak karepe dhewe. Lek didelok ngunu saiki raine Wiji mungkin bakal ketok lek dheweke protes, ning mergo maskeran dadi ora ono sing eruh.
“Selak kebelet pipis ta?”
Sing ditakoni gedheg.
“Lara?”
Gedheg.
“Wong omah onok sing lara nemen trus njaluk soto?”
“Mboten.”
“Yo sukur. Iku anakmu sehat, gak lagi lara kan?”
“Mboten.”
Wiji sing mau meneng, mung umek karo batine dhewe krungu rame-rame nang ngarepe langsung clingukan. Wong wedok sing ora ngantri mau lagi diomeli karo wong wedok sing yo lagi antri.
“Lha iyo, wong yo gak lagi lara. Podho-podho lagi butuhe kok kate nyrobot ae. Iku sing mburi lho antri meneng ae.”
Mbak Denik, wong sing lagi ngomeli wong wedok sing ora gelem antri iku, suwarane krungu sak warung. Ora banter nemen sakjane, ning warunge yo ora gede dadi podho krungu.
“Aku kesusu, Mbak.”
Wong wedok sing diomeli Mbak Denik mergo kate nyrobot antrian ketok abang raine.
“Lha mbok pikir sing antri sakmunu dawane iku wong nganggur kabeh? Gak nduwe gawean, gak nduwe urusan? Kabeh yo nduwe urusane dhewe-dhewe ning yo antri. Sak karepe dhewe ae.”
Dibalesi, Mbak Denik selot banter lek ngomel. Wong wedok sing tibake mau wis antri nang ngarepe Wiji rodok adoh iku mangkel ono wong kaet teko njaluk didhisikno.
“Pun, Mbak. Niki njenengan riyen,” bakule melu omong.
“Lho yo ancen wayahku,” saure Mbak Denik, “Kae lho sing mburi sakno.”
“Nggih, mangke kulo melu urutan,” bakule ngomong maneh.
Ora pingin rame-rame nang warunge, bakule ngode wong wedok sing nyrobot iku kon mundur melu antri.
“Mbarang-mbarang ki melu aturan. Jelas-jelas kancane podho ngadeg antri kok iso-isone nyrobot.”
Selot akeh sing merhatikno, ndeloki, Mbak Denik selot akeh protese. Masio liyane ora melu omong, koyo Wiji, ning nang njero ati podho seneng. Ancen koyo ngunu iku ora oleh dijarno, masio akeh sing males rame. Isin disawangi wong akeh, akhire wong wedok sing kate nyrobot antrian ngalih. Ora ngalih nang mburine Wiji ning ngalih ora sido tuku.
“Soto gak enak ae, emploken kono.”
Masio omonge lirih ning sing nang sandinge podho krungu.
“Woo, ancen wong gak ngerti tata krama. Lek gak enak lapo yoan mau rene.”
Mbak Denik selot mangkel. Bakule sing melu krungu yo malih mangkel ning meneng ae. Wiji sing mung ndelok ora omong opo-opo. Wong wedok iku rodo kaget ning nang njero ati lego ono sing wani protes koyo Mbak Denik.
Mari wong wedok iku ora ketok saka warung, wong-wong nang warung langsung podho rasan-rasan.
“Ancen wong aneh.”
Wong Edan Suroboyo 